İÇİMDE ÇALAN ŞARKI

Bazı zamanlar içimde çalan bir şarkı duyarım. Bazen eskilerden bildik bir şarkı olur bu, bazen hiç sevmediğim bir şarkı, bazense hiç duymadığım... Yüksek sesle hiç şarkı söylemem, güzel değildir sesim, bazen banyo da mırıldanırım, o kadar... Dinlemeyi severim, özellikle içimi titreten şarkıları. Özel olarak dinlemesem de sanat müziği şarkılarının çoğunun sözlerini bildiğimi fark ettim. Hangi zamanlarda çalıyor içimde şarkılar bilmiyorum, belki böyle bir ayrım yok, belki hep çalıyor, belki ben bazen duyuyorum...

Genelde klasik müzik dinlerken, özlediğimi hissediyorum. On yaşında küçük bir çocukken, babamın elini tutup sımsıkı, ilk kez gördüğüm deniz geliyor aklıma. Denizi çok özlediğimi fark ediyorum ya da aslında o günü, o nasırlı elleri...Kocaman, sıcacık ve güven veren...

Ben yazları çok sevmem denizi. Tıklım tıklım, kirli... Oysa kışın öyle mi, adam boyu dalgalar, gözün alabildiğince ıssız. İçinde ayrı bir hayat olduğunu aklına getiren eşsiz bir mavi. Çok isterdim el değmemiş bir sahil kasabasında kızımı büyütmeyi. Sahi kaldı mı öyle bir yer?

Fotoğrafları eklerken annemin bahçesinden bu kareye baktım uzun uzun. Babam dikmişti bu lilyumları, vincakları. Elleriyle yapmıştı bu tarhı, toprağı getirip özenerek dikmişti bu çiçekleri.

Babamın sesini unutmaktan çok korkuyordum, gözlerimi kapatıp onu düşündüğüm de içimde duyabiliyorum sesini, fonda bir şarkı eşlik ediyor usul usul. Böyle yazınca babasını kaybetmiş birinin hüzünlü bir yazısı gibi görünüyor ama öyle değil. Ben babamı her aklımdan geçirişimde, mutlu oluyorum, dudaklarımda bir gülümseme oluyor. Duyduğum özlemi gidermenin en iyi yolu bu. Bu sabah kitaplarımı karıştırırken ufak bir kağıda yazdığım Sunay Akın'ın bir şiirini buldum. Onu yazarak, sonlandırıyorum yazımı...
GİTME KAL

Batan güneşe doğru

sürerken atımı

"gitme kal"

demeni bekliyorum.

Ama yalnızca

Rüzgar çekiştiriyor

atkımı...

SUNAY AKIN